Bayram Çocuğu

Bayram kutlamak güzel. Nesi güzel? Bayram geliyor, bayram demek güzel. Tatil olacak, dinleneceğiz demek güzel. Peki ya bayram geldiğinde? İşte o kısmı biraz karışık.

Bayramları çocukluğumdan beri çok sevemedim. Kanımca da kimse bayılmıyor. Bu çıkarımı nereden mi yaptım? Üç tane sevdiğim insana sordum, üçü de sevmiyor. Bu durumu hemen kafamda genelledim, sonuca vardım. Bayram insanın üstünde baskı oluşturuyor. Peki neden?

Neden olacak? Hemen cevaplıyorum. Bayram denilen tatil olayı bir dizi ritüelden oluşuyor. Çoluk çocuğa, kıyafet alınacak, gezmeye gidilecek, bir sürü gıcık akrabayı görmek için yollara dökülecek, gidilen mezarlıkta bir sürü mermerin üstünden atlayarak hedefe ulaşılıcak, varılan kabirin mezar taşının kırıldığı görülecek sinirler bozulacak. Bir de üstüne üstlük bu gösterilen üstün kondisyonu takdir eden kişinin de teşekkür etmesi gündem dışı. Onu da geçtim iadei ziyaretinden de çok korkulacak. Yine ardından gidilen evlerde bi sürü çocuk koşacak, ardından yorulan çocuklar birbirlerine girecek. Kafalar şişecek, o çocuklar verilen harçlıkları beğenmeyecek, ayrıca şeker komasına da girecekler. Olmadı, evdeyken kapı çalacak gündelik hayatta adını bile duymadığımız insanlar bahşiş toplayacak. Zırrrr... Çöpçünüz... Zırrrr.... Davulcunuz. Amip gibi sürekli türeyen ve aniden bir ordu halini alan başka çocuklar da kapıları çalacak, şekerler verilecek, beğenilmeyen şekerler arsız çocuklar tarafından kapıya tükürülecek. Alışveriş merkezlerine girilemeyecek, girilse çıkalamayacak...Ve daha nicesi...

İşte bayramlar bu yüzden harika geçmiyor.Yurtdışına, oraya buraya gidenler birazcık vicdan acabı, biraz da yorgunluk derken kurtaracak durumunu. Ya kalanlar? Eve döndüklerinde bayram için tatil istemeyi düşünmeye başlayacaklar işverenlerinden. İş günlerini de iple çekecekler, iple... Böylesine iş aşkı hiç görülmeyecek. Bayram dediğimiz yapılması gerekenler listesi... Adı bayram... Belki de en güzeli, deliye olan bayram.